Uitkering én een webshop? Zo zit het écht

Waarom ik niet kan werken, maar wél een webshop run

— en waarom dat geen tegenstrijdigheid is

Waarom ik deze blog schrijf

Er is onlangs een serie op de NPO verschenen over mensen die een uitkering ontvangen.

En met zulke series laait de discussie weer op:

Wie “mag” een uitkering krijgen? En wanneer ben je “gewoon een uitkeringstrekker”?

Ik merk het ook zelf.

Online krijg ik regelmatig opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd:

“Jij kunt toch gewoon werken?”

“Waarom zou je een uitkering krijgen als je een webshop hebt?”

“Je lijkt hartstikke slim, je hoeft echt niet thuis te zitten.”

FEn eerlijk? Ik snap het ergens wel.

Ik kom verbaal sterk over. Schriftelijk nog meer.

Mensen schatten me vaak hoger functionerend in dan ik werkelijk ben.

Want ik kan ook veel. Ik bén ook sterk.

Maar er zijn ook dingen die ik níet kan. En daar loop ik keihard in vast.

Ik heb complexe PTSS. Ik heb meerdere persoonlijkheidsdelen.

Ik heb autisme — ernstig, maar hoogfunctionerend.

En hoewel ik veel kwaliteiten heb, heb ik ook hulp nodig. Dagelijks.

Wat mensen vaak níet zien, is dit:

Ze zien me op goede momenten.

De momenten waarop ik even zichtbaar “er sta”.

Wat ze niet zien, is wat het me kost. Hoe lang ik daarna platlig.

Hoeveel voorbereiding, pijn, stress en planning er nodig is om één ding gedaan te krijgen.

- Wat je ziet, is het topje van de ijsberg. De rest hou ik niet geheim — maar het wordt wél vaak gemist. -

Daarom schrijf ik deze blog.

Niet om te klagen. Niet om medelijden te vragen.

Maar om openheid te geven.

Zodat je mijn verhaal kent, vóór je oordeelt.

En zodat anderen die in een soortgelijke situatie zitten zich misschien een beetje minder alleen voelen.

Alles geprobeerd — drie keer zelfs

Voordat ik stopte met werken, heb ik echt álles geprobeerd.

Mijn gezondheidsproblemen begonnen eigenlijk al vóór mijn studie, maar ik wilde dóór.

Ik begon aan een opleiding die fysiek te zwaar bleek. Stapte over naar een tweede.

Toen ook dat niet lukte en er geen aanpassingen mogelijk waren, koos ik wéér iets nieuws.

“Dan maar gewoon iets. Ik moet íets doen,” dacht ik toen.

Uiteindelijk ben ik gestart met werken en leren tegelijk, op een lager niveau dan ik aankon.

Niet omdat het mijn droom was — maar omdat ik wilde meedoen.

Omdat stilzitten geen optie was.

Omdat deze samenleving je voortdurend vraagt: Wat doe jij dan?

Maar hoe hard ik ook probeerde, uiteindelijk liep ik keer op keer vast.

Lichamelijk. Mentaal. In de zorg. In het systeem.

Ik ben dus niet gestopt omdat ik niet wilde werken.

Ik ben gestopt omdat het simpelweg niet meer ging — hoe hard ik ook probeerde.

En als de samenleving dan geen passende plek voor je heeft…

dan creëer je die plek maar zelf.

Mijn lijf en hoofd volgen geen cao

Ik leef met medische én psychische beperkingen die mijn dagelijks leven beïnvloeden.

Ik slik zware pijnmedicatie — waaronder chronische morfine.

Ik ben scootmobielafhankelijk.

Maar dat is niet door één diagnose. Het is een complexe puzzel van oorzaken:

Oa. chronische pijn, bewegingsbeperkingen, orthostatische intolerantie (waaronder NAO),

hart- en longproblemen, chronische vermoeidheid, en neurologische en reumatische klachten en NAH.

Elke klacht afzonderlijk is al zwaar — maar de combinatie maakt werken vrijwel onmogelijk.

Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Want naast alles wat mijn lichaam niet meer kan, zit ik ook vast in een systeem waarin passende hulp vrijwel onvindbaar is.

Geen behandeling. Geen perspectief. Maar ik geef niet op.

Ik leef met complexe PTSS en meerdere persoonlijkheidsdelen.

Niet symbolisch. Echt.

Minstens zeven delen van mij functioneren los van elkaar, met eigen geheugen, triggers en gedrag.

Dat maakt het dagelijks leven intens.

Maar ik heb ermee leren omgaan.

In mijn eigen omgeving. Met structuur, overzicht en rust.

Ik ben bij meer dan 35 instellingen aangemeld geweest voor traumabehandeling.

Iedereen zei nee.

“Te complex.”

“Te risicovol.”

“Niet behandelbaar binnen onze protocollen.”

Ik ben dus officieel uitbehandeld in Nederland.

En nee, daar heb ik geen vrede mee.

Maar ik heb wél geleerd hoe ik kan overleven.

En hoe ik — tegen de stroom in — tóch iets kan opbouwen.

Ik communiceer schriftelijk (en soms via een ander)

Ik kan me schriftelijk veel beter uitdrukken dan mondeling.

Daarin heb ik overzicht, ruimte, en minder kans op triggers.

Bij belangrijke gesprekken gebruik ik een persoonlijk begeleider als woordvoerder.

Zij kent mij goed, kan ondertiteling geven als ik vastloop, en helpt voorkomen dat communicatie ontspoort.

(Tuurlijk kun je me ook bellen echter is er een kans dat ik later niet meer weet van de hoed en de rand 😂.)

En nee — mijn brieven schrijf ik zelf

Soms denken mensen dat ik alles laat schrijven door AI.

Maar nee.

Ik schrijf mijn brieven zélf. Mijn inhoud. Mijn toon. Mijn keuzes.

Ik gebruik soms ChatGPT als hulpmiddel om toon of structuur te bewaken —

net als spellingscontrole of een kladversie op papier.

Maar de stem is en blijft van mij.

Al die tijd mocht ik niks doen

Weet je wat het extra schrijnend maakt?

Zelfs wat ik wél kon, mocht ik jarenlang niet doen.

Voorlezen in het bejaardentehuis? Niet toegestaan.

Helpen op school? Niet toegestaan.

Vrijwilligerswerk? Ook niet.

Het UWV vond:

“Als je dat kunt, kun je ook werken.”

Ik heb daar vijf jaar voor gevochten.

Om te mogen bijdragen — op mijn manier.

En nu mág het eindelijk.

En dán zou ik een uitkeringstrekker zijn?

Nee.

Ik heb het systeem niet misbruikt. Ik heb het overleefd.

SuperheldenHulphond: mijn zelfgecreëerde dagbesteding

Toen mijn dagbesteding werd wegbezuinigd, moest ik zelf iets opbouwen.

Er was elders wel een plek — maar fysiek niet haalbaar voor mij.

Dus bouwde ik mijn eigen plek. Mijn webshop.

En dat betekent:

🛏 Soms werk ik vanuit bed.

🪑 Soms vanaf de bank.

🧍🏽 Soms sta ik aan de werktafel.

🪫 Soms lig ik plat, dagenlang.

🏥 En soms werk ik vanuit het ziekenhuis.

Soms werk ik ’s nachts een uurtje.

Soms wekenlang helemaal niet.

Mijn producten zijn bewust gekozen, getest en aangepast op mijn belastbaarheid.

Niet alles is 100% zelfgemaakt from scratch — maar wél doordacht.

Want ik bouw iets dat haalbaar is.

Ook op mijn slechtste dagen.

Juridisch? Gewoon netjes geregeld

Ja, ik krijg een uitkering.

Ja, ik heb een webshop.

En nee — dat is geen geheim.

✔️ Ik heb toestemming van het UWV

✔️ De Belastingdienst is schriftelijk geïnformeerd

✔️ Mijn merkrecht is aangevraagd en bijna rond

✔️ Mijn inkomsten zijn transparant en vallen binnen de regels

Ik doe dit zorgvuldig, met open vizier en bewuste keuzes.

Geen winst, wel waarde

Mijn webshop draait momenteel verlies.

En dat geeft niet.

Ik wil bijdragen.

Voor andere hulphondenteams. Voor wie nergens iets passends vindt.

Voor wie vastloopt in het systeem.

Voor wie zich gezien wil voelen.

Daarom bied ik gratis downloads aan.

Daarom werk ik aan betaalbare, toegankelijke producten.

Daarom bouw ik — met alles wat ik ben.

Voor iedereen die twijfelt aan mensen zoals ik

Ik snap het.

Een uitkering én een webshop? Dat lijkt gek.

Maar kijk alsjeblieft verder dan het plaatje.

- Ik kan dit alleen doen, omdat ik níet in loondienst werk.

- Ik draag bij, binnen mijn mogelijkheden — en dat is óók waardevol.

Tot slot

Ik schrijf dit niet voor medelijden.

Ik schrijf dit voor bewustwording.

Voor erkenning.

Voor iedereen die wíl, maar niet kán.

Voor iedereen die zich telkens opnieuw moet verdedigen.

Je bent niet lui.

Je bent niet misleidend.

Je draagt bij.

Op jouw manier.

En dat is genoeg.

Rebekka

SuperheldenHulphond.nl