De lijn die er niet is – leven, loslaten en hulphond Iris

 “Soms plan ik rust niet omdat ík het wil, maar omdat zíj het nodig heeft.

En precies daardoor kom ik zelf ook tot rust.”

🌿De lijn die er niet is

Over spanning, ontlading en de ruimte om te mogen zijn

Bij Bodhi zag ik het ineens: dat kleine, lichte streepje in zijn tandvlees.

Sommige therapeuten noemen het een stresslijn — een subtiele overgang in kleur die iets vertelt over spierspanning of opgebouwde alertheid.

Niet erg, niet pijnlijk, gewoon zichtbaar.

En ik dacht: grappig, bij Iris heb ik dat nooit gezien.

En dat vind ik eigenlijk bijzonder, want Iris is juist een hond die alles voelt en alles laat zien. Ze is intens in álles wat ze doet. Als ze iets spannend vindt, hoor je het. Als ze blij is, zie je het overal. Als ze pijn heeft, vertelt haar hele lijf het je. En toch: geen stresslijn.

💛 Twee honden, twee karakters

Bodhi en Iris zijn totaal verschillend, en allebei precies goed zoals ze zijn.

Bodhi is bedachtzaam, gevoelig en houdt spanning iets meer bij zich — een stille denker.

Iris daarentegen is een open boek. Een dramaqueen als het moet, eerlijk, expressief, en ontzettend helder in wat ze voelt.

Ik heb geleerd om naar die signalen te luisteren. Niet alleen via woorden, maar juist non-verbaal: via houding, ademhaling, ogen, beweging.

Door haar trainer leerde ik hoe krachtig dat is — communiceren zonder taal.

En Iris snapt het feilloos. Ze is slim, snel van begrip en soms zelfs een stap eerder dan ik.

🌿 Ruimte om te ontladen

Iris krijgt dagelijks alle ruimte om spanning kwijt te raken.

Ze mag onbeperkt snuffelen, puzzelen, knagen — letterlijk onbeperkt.

Er ligt altijd knaagmateriaal klaar, binnen én buiten.

En ja, soms betekent dat ook dat er een haardhoutblok in de woonkamer sneuvelt.

Dat is oké. Dat is haar manier om spanning af te voeren.

Elke avond krijgt ze een massage — soms gedragsmatig, soms fysiek, afhankelijk van wat ze nodig heeft.

En daarna krijg ík mijn therapie: DPT, deep pressure therapy.

Dan legt Iris zich stevig tegen me aan, haar volle gewicht rustig op mijn borst of schoot.

Het helpt mijn lijf kalmeren, mijn adem vertragen, mijn hartslag stabiliseren.

Het is haar manier om voor mij te zorgen — net zo vanzelfsprekend als ik dat voor haar doe.

Ze heeft een zwaar medisch verleden voor een jonge hond van anderhalf, dus ik let scherp op elk signaal dat haar lichaam geeft. Haar welzijn hou ik bij via de Tractive, haar gedrag volg ik met aandacht, en ik pas alles aan zodra er iets verandert.

Ze heeft vrije toegang tot buiten via de flappen bij de achterdeur, zodat ze kan kiezen wanneer ze even wil luchten of graven.

Er staat een zandbak klaar, speciaal voor haar.

Ze mag in bed, krijgt daar haar eigen knaagspullen en puzzeltjes voor het slapengaan.

Haar dagen zijn ingericht op rust én ruimte.

🩵 Wandelen van haar

We maken meerdere wandelingen per dag. Twee, soms drie.

Die wandelingen zijn van háár.

Zij bepaalt grotendeels het tempo, de richting, de duur.

Ze mag snuffelen, plassen, eikels kraken, een tak meenemen, graven — zolang het binnen de sociale kaders past.

Pas dán, na die ontspanning, gaan we samen werken.

Als we bijvoorbeeld naar de supermarkt gaan, combineren we dat: eerst een wandeling voor haar, daarna werk voor mij. Nooit andersom.

En minstens zo belangrijk: Iris gaat regelmatig mee met de crèche — de hondenuitlaatservice van iemand anders.

Niet als hulphond, maar gewoon als hond.

Daar mag ze spelen, rollen, vies worden, andere honden ontmoeten en even geen verantwoordelijkheid dragen.

Dat is een bewuste keuze: ook een hulphond heeft recht op vrijheid, op onbezorgd plezier, op momenten waarop ze niets hoeft.

Die dagen doen haar zichtbaar goed — ze komt altijd voldaan, ontspannen en vrolijk terug.

🌙 Nachtwerk

De laatste tijd gaat het fysiek niet goed met mij.

Dat betekent dat Iris ’s nachts hard moet werken — alert zijn, signaleren, reageren.

Ze doet niet alleen cardiac alert, maar ook C-PTSS-werk.

Overdag komt daar nog wat ADL-werk bij: kleine handelingen, praktische hulp, dingen die ik niet zelf kan.

Sommigen zouden zeggen dat ze veel doet.

En dat klopt ook — ze werkt hard.

Maar ik ben daar heel bewust in.

Ze hoeft niet áltijd alle kasten open te maken of elke deur te bedienen.

Ze hoeft niet alles perfect te doen, niet altijd “aan” te staan.

Ze doet wat nodig is, niet meer dan dat.

Soms pakt ze medicatie aan, soms drukt ze een lampknop in of opent een deur.

En soms ook niet — want dan is rust belangrijker dan taak.

Ik bepaal niet op routine, maar op gevoel, op haar belastbaarheid van dat moment.

En ja, dat betekent dat er weleens een bende blijft liggen.

Dat de was een paar dagen wacht, of dat er niet wordt gekookt.

Want harder lopen helpt niet.

Als ik dat zou proberen, gaan we er allebei aan onderdoor.

En soms vraag ik dan ook meer van mijn kind dan ik eigenlijk zou willen.

Van mijn menselijke kind — die soms dingen opvangt die ik niet kan doen.

Niet omdat ik dat wil, maar omdat er soms geen keuze is.

Gelukkig heeft hij ook zijn eigen wereld.

De helft van de week is hij bij zijn vader, waar hij kan bijtanken, spelen en even kind kan zijn zonder een moeder die zorg nodig heeft.

Dat maakt dat het in balans blijft, hoe scheef het soms ook lijkt.

Dan trek ik die trui nog een keer aan.

Dan eten we vier dagen hetzelfde.

So be it.

Ik hoop dan gewoon dat degene die langskomt, helpt de grootste puinzooi weg te werken.

En als er weer wat energie komt, pak ik stukje bij beetje wat op.

En komt het niet vandaag, dan komt het morgen.

Of niet. En dat is ook goed.

Wie dan leeft, wie dan zorgt.

🌞 De lijn die er niet is

Dus misschien is dat het geheim achter die afwezige stresslijn.

Ze hoeft spanning niet vast te houden — ze mag het laten gaan.

Ze mag voelen, uiten, bewegen, ontladen.

En precies dáárin ligt haar rust.

Soms zegt de afwezigheid van iets meer dan de aanwezigheid ervan.

Bij Bodhi zie ik een lijn die vertelt dat hij zijn best doet.

Bij Iris zie ik er geen — en dat vertelt me dat ze geleerd heeft om te leven.

🌿 Leven met de dag

En misschien is dat wel wat Iris mij elke dag leert:

dat controle niet hetzelfde is als rust,

en dat structuur soms losgelaten mag worden —

hoe moeilijk dat ook is met mijn autisme.

Ik leef liever met de dag dan met een planning die ons allebei opbreekt.

Want leven met de dag ís de oplossing.

Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het echt is.

Loslaten heb ik de afgelopen twintig jaar moeten leren.

En eerlijk? Soms is dat pittig.

Het vraagt keuzes die ik nooit had willen maken —

als moeder, als mantelzorger, als opleider van mijn eigen hulphond,

als ondernemer die alle rollen in haar bedrijf zelf draagt,

én als iemand met een lijf dat simpelweg niet altijd meewerkt.

Maar het is ook vrijheid.

Vrijheid om te doen wat lukt, en los te laten wat niet gaat.

Vrijheid om mens te zijn, en Iris hond te laten zijn.

En ergens daartussen vinden we onze rust —

zonder lijnen, zonder stress, gewoon zoals het is.