Waarom wij aangifte doen na een hondenaanval: de onzichtbare schade aan hulphond Iris

Iris’ rechten als slachtoffer – geen papier om te verscheuren

Als je een assistentiehond hebt, leer je al snel: veiligheid is nooit vanzelfsprekend. Niet voor jezelf, en niet voor je hond. En al helemaal niet als je in een stad woont, of afhankelijk bent van dagelijkse routines waarbij je je hulphond meeneemt. Je hoopt op respect. Je traint op veerkracht. Maar wat als het keer op keer misgaat?

Onze hulphond Iris is de afgelopen weken drie keer aangevallen door andere honden. Drie keer. In slechts twee weken tijd.

➡️ In aanlijngebieden.

➡️ In de binnenstad.

➡️ Zonder waarschuwing.

➡️ Zonder aanleiding.

Het resultaat? Plukken haar eruit getrokken. Iris die terughoudender wordt aan de lijn. En een team dat weer opnieuw moet gaan bouwen aan vertrouwen. Want dat is wat elke aanval doet: het ramt een breuk in de band tussen hond en omgeving. En die band herstellen kost tijd. Veel tijd.

Iedere keer horen we: “sorry”.

Maar sorry heelt geen trauma.

Sorry betaalt geen nieuwe training.

Sorry herstelt het vertrouwen niet.

Daarom hebben we aangifte gedaan. Twee keer.

En ja — zelfs als er ‘alleen maar’ haar is uitgetrokken, telt het.

Want Iris is geen object. Geen oefenproject.

Ze is een werkende assistentiehond die keer op keer haar best doet om de wereld te vertrouwen.

En ze verdient beter.

En dat is precies waarom we besloten hebben:

👉 vanaf nu doen we altijd aangifte.

Iedere keer.

Want registratie is ook erkenning.

En Iris’ rechten zijn geen folder om te verscheuren — al vond ze dat foldertje zelf héél lekker om te slopen.

“Ze deed alles goed — maar ze was nog niet ontspannen”

Iris is vóór haar eerste verjaardag ongeveer vijf keer gebeten.

Niet ernstig fysiek, maar het heeft haar wel angstig gemaakt. Ze raakte gespannen bij andere honden, liet uitvalgedrag zien — gedrag dat niet bij haar hoorde, maar voortkwam uit pure onzekerheid.

De hulphondenschool eiste toen een gedragskeuring, om te bepalen of ze geschikt was om door te gaan in haar opleiding.

✅ Ze werd goedgekeurd.

Maar ík vond dat niet genoeg.

Ik zag een hond die zich wel inhield, maar niet ontspannen was.

Die honden kon passeren, ja. Maar niet zonder verhoogde spanning.

En dus besloot ík:

→ Iris gaat wekelijks naar een gespecialiseerde crèche

→ En we blijven trainen met een externe gedragsdeskundige

Omdat ik geloof dat een hulphond niet alleen veilig moet zijn voor de buitenwereld, maar zich ook veilig móét voelen in de wereld.

En toen ging het tóch weer mis

De afgelopen twee weken is Iris opnieuw drie keer gebeten.

Uit het niets. In aanlijngebieden. Terwijl ze aan de lijn liep, gewoon werkte, niets fout deed.

En ik ook niet.

Wat de impact daarvan is? Dat weet ik nog niet.

Misschien herstelt ze het goed.

Misschien laat het sporen na.

Maar dat het haar weer geraakt heeft, dat is zeker.

En dat ik wéér opnieuw mag gaan bouwen, is ook zeker.

Elke aanval zet ons weer stappen terug

We zijn niet terug bij af — dat niet.

Maar misschien wél van 8 naar 6. Of van 7 naar 4.

En dat is ontiegelijk zonde.

Want alles wat ik investeer aan tijd, energie, externe begeleiding en gedragsondersteuning, doe ik uit verantwoordelijkheid.

Omdat ik mijn hond serieus neem.

Omdat ik haar functie serieus neem.

Omdat ik haar welzijn vooropstel.

Maar dan zijn er anderen…

Mensen die hun hond loslaten waar dat niet mag.

Of die hun hond niet begeleiden.

Die denken dat “het wel meevalt” — maar intussen is mijn hond degene die de klap opvangt.

Zij nemen geen verantwoordelijkheid.

Wij mogen de schade herstellen.

En dat gaat niet vanzelf.

Niet emotioneel. Niet praktisch. Niet financieel.

Ik weet wat het kost als het fout gaat — want ik heb het al meegemaakt

Maddox was mijn eerste hulphond.

Hij is ook gebeten.

Fysiek leek het mee te vallen, maar ík liep er meerdere breuken aan op.

En bij hem… ging het mentaal mis.

Hij herstelde niet. Raakte psychisch beschadigd.

En uiteindelijk moest hij uit functie.

Dat heeft me een hulphond gekost.

Een maatje. Een werkpartner. Een stuk zelfstandigheid.

Sindsdien weet ik:

Niet elke wond is zichtbaar.

Niet elk litteken zit op de huid.

Iris is veerkrachtig — maar ook zij heeft een grens

Iris is anders. Ze herstelt. Ze leert. Ze wil.

Maar ook zij is geen machine.

Ook haar emmer kan op een dag vol zijn.

En de vraag is:

Wanneer is het te veel? Wanneer barst de bom?

Niet in één klap, maar langzaam. Druppel voor druppel.

Tot het vertrouwen breekt.

En de hond die ooit alles durfde… niet meer durft.

En dat zou eeuwig zonde zijn.

Voor haar.

Voor mij.

Voor ons allebei.

Daarom deel ik dit:

Omdat het niet normaal mag worden.

Omdat herstel niet vanzelfsprekend is.

Omdat schade niet altijd zichtbaar is.

En omdat hulphonden recht hebben op veiligheid — net als ieder ander.

Waarom we wél aangifte doen – en waarom jij dat misschien ook zou moeten

Veel mensen denken dat een aanval pas ernstig is als er bloed is, hechtingen nodig zijn of dierenartskosten worden gemaakt. Maar ook mentale schade telt. Zeker bij hulphonden, waar vertrouwen en stabiliteit cruciaal zijn voor hun functioneren.

Daarom doen wij altijd aangifte — zelfs als het “wel mee lijkt te vallen”.

Want: registreren is erkennen.

Elke melding telt mee in het grotere beeld van hoe onveilig hulphonden zich soms moeten bewegen in het publieke domein.

Wat zegt de wet?

▶ Artikel 425 van het Wetboek van Strafrecht zegt:

“Hij die opzettelijk of door schuld een dier toebehoorende aan een ander verwondt of doodt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de derde categorie.”

▶ Ook andere wetten zijn van toepassing:

• Artikel 350 Sr (vernieling van eigendom)

• Artikel 6 van de Wet Dieren:

“Een ieder voorkomt, dat aan een dier onder zijn zorg de nodige verzorging wordt onthouden of dat het aan pijn of letsel wordt blootgesteld.”

💡 Met andere woorden:

Als jouw hond een andere hond verwondt — ook mentaal — en jij had dat kunnen voorkomen (zoals door aanlijnen of muilkorf bij eerder incident), dan ben je juridisch gezien aansprakelijk en mogelijk strafbaar.

En als het om een assistentiehond gaat?

Dan is de schade nóg groter.

Niet alleen voor het dier, maar voor het werk, de veiligheid en zelfstandigheid van het hele team.

Daarom melden wij het.

Altijd.

Niet om moeilijk te doen — maar om het zichtbaar te maken.

Omdat hulphonden geen luxe zijn. Geen bezit. Geen oefenobject.

💛 Ze zijn onmisbaar.

En ze verdienen bescherming.